Postanowiłam napisać ten artykuł po zobaczeniu pewnej sześcioletniej dziewczynki, która  szła ulicą i zamiast rozmawiać z koleżanką, bawiła się telefonem. Zdziwiło mnie to, ponieważ ja w jej wieku o telefonie mogłam tylko pomarzyć. Dla niej było to naturalne. To nie dotyczy tylko tej jednej dziewczynki, ale prawie wszystkich innych  dzieci w tym wieku.

    My jako małe szkraby cieszyliśmy się tylko z zabawkowych telefonów, a  jak były z obrazkiem Barbie to byliśmy najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Nasze dzieciństwo było przepełnione wyobraźnią i niezwykłością.   A teraz różne zabawki elektroniczne to już codzienność. Dzieci w ogóle nie wychodzą z domów. Są zamknięte w swoim świecie gier komputerowych i innych aplikacji. Stało się już nawet tak, że kilkuletnim dzieciom zakłada się portale społecznościowe,  które nie są im wcale potrzebne i o których w ogóle nie mają pojęcia. Dzieci praktycznie ze sobą nie rozmawiają, a bawienia się zabawkami w wieku 10 lat jest już prawie wstydem.

    Kiedyś było inaczej. Do zabawy potrzebowaliśmy tylko wyobraźni, a nie konkretnych przedmiotów. Co się stało z dziećmi , które kiedyś całymi dniami bawiły się na dworze i nawet nie musiały się umawiać na godzinę? Po prostu wszyscy wychodzili na podwórko, zabierali jakieś swoje zabawki i tak upływały  całe dnie. Dzieci chcą chyba jak najszybciej dorosnąć i już teraz zachowują się jak dorośli. A my wręcz przeciwnie. Marzymy aby powrócić do czasów, kiedy nie musieliśmy się o nic martwić.

    Uważam, że dzieci XXI wieku tracą z dzieciństwa to co najlepsze.