
"- Tej, ty mi musisz łoddać 100 złoty!
- Jak, musze...
- Musisz, bo jo jes winny Pietrowi sto złotych!
- Pietr może poczekać!
- Pietr ni może poczekać, bo jegu dułsi Tołofil
- Tołofil tyż poczeko.
- Tołofil ni z piernika nie poczeko bo jest winiyn Błynisiewi.
- Błyniś tyż może płoczekać. Chocioż nie, Błyniś ni może czekać.
- Czymu?
- Bo ón jes winiyn mi, a jo ni mogę czekać. Ale suchej, tyj żeś pożyczół mi, Jo Błynisiewi, Błyniś Tołofilewi, Tołofil Pietrewi, , Pietr ci... Tak bóło, nie? Nik tych bejmów nie wydoł, bo kożdyn pożyczół drugiymu, nie? I nikt ich ni mo! Tej, to dzie jes ta stłówa?
- Nu właśnie, dzie? To... co robić?
- Nie wiym jak tyj, ale jo byde udawoł Greka i poczekum, oż mi dadzóm który miliard ołro...”